شایسته است که جوانان به درستی از پی آمدهای خطرناک شهوت رانی آگاه شوند و با علم به آن، از جاده انحراف و گمراهی فاصله بگیرند.امام علی علیه السلام می فرماید: «شهوت، عقل آدمی را به آتش می کشد و قلبش را می میراند.» از آن حضرت، در حدیثی دیگر نقل است: «من تسرها الی الشهوات تسْرع الیه الآفات؛ کسی که به سوی شهوت ها می شتابد، آفت ها نیز به سوی وی می شتابند.» در حقیقت، انسانی که در پی شهوت ها و خواسته های نامشروع حرکت می کند، به زودی از کار خود پشیمان و سرافکنده خواهد شد و در حزن و اندوه عمر و شخصیت تباه شده فرو خواهد رفت. امیرپارسایان، علی علیه السلام می فرماید: «کمْ منْ شهوة ساعة اوْریْت حزْنا طویلا؛ چه بسیار شهوت های زودگذر که پشیمانی و رنج طولانی در پی دارد». البته کسی که بنده شهوت است، از کسی که بنده دیگران است، زبون تر و پست تر است، چنان که حضرت علی علیه السلام در سخنی به یاد ماندنی فرمود: «عبده الشهوة أذل منْ عبد الرق».

برخی از گناهان که در پی طغیان غریزه شهوت دامن گیر جوانان می شود، اثر بسیار ناگواری بر دستگاه مغز و اعصاب جوان بر جای می گذارد. قدرت اندیشه و حافظه او را در صورت زیاده روی جوان در پیروی از غریزه جنسی، سلول های مغزی او از بین می روند. یکی از گناهانی که آثار بسیار خطرناکی بر روی جسم و روح عامل می گذارد، گناه خودارضایی است. برای غلبه بر نیروی شهوت و رهایی از این عادت ناپسند، گفته کانت تأمل برانگیز است، او می گوید:

هیچ چیز مانند خودارضایی، ذهن و جسم را ضعیف نمی کند و این نوع شهوت رانی، به کلی با طبیعت آدمی مغایر است، ولی این موضوع نباید از جوان پنهان بماند، بلکه باید آن را با همه زشتی اش پیش روی او قرار داد. به او بگوییم که بدین طریق، از تولیدمثل خواهد افتاد و یادآور شویم که این عادت زشت، بیش از هر چیز دیگری، قدرت جسمی اش را تباه خواهد کرد با این کار، سبب پیری زودرس و صاحب عقلی واقعا ضعیف خواهد شد.

در آموزه های دینی و اخلاقی، برای چیرگی بر نیروی شهوانی، هشدارهایی داده شده است که از آن جمله اند: آگاهی از پی آمدهای شوم آن، توکل بر یاری خدا، برخورداری از اراده و توان خدادادی، همراهی با دوستان آگاه و دل سوز و باوفا، تقویت نیروی عقل و اندیشه سالم، بهره گیری از تخصص افراد کارشناس و آگاه، توجه عمیق به امور عبادی و عملی، و ارتباط پیوسته با خدا، توجه به ورزش، دوری از پرخوری و گرایش به روزه گرفتن و کم خوری. رعایت و اهتمام همیشگی این دستورها نه تنها مایه رهایی از وسوسه های جوانی می شود، بلکه روح جوان را پالایش، اراده او را محکم و فکر او را جلا و قلب او را صفا می دهد. مولوی چه زیبا سروده است:

در پرتو چیرگی بر شهوت ها، ارزش آدمی در امان می ماند و در صورت شکست شهوت اندیشه و عقل شهوت ، تباه و نابودی آدمی حتمی است.

نیروی غریزه جنسی، برای بقای نسل و ادامه حیات، در سرشت آدمی به ودیعه نهاده شده است. نیز در دوران جوانی که دوره رشد همه جانبه انسان است، غرایز انسانی و در رأس آنها غریزه جنسی رشد چشم گیری می یابد. طغیان برخی غریزه ها به ویژه غریزه قدرتمند شهوت، جوان را با بحران رو به رو می سازد و فکر و دل جوان را به خود مشغول می کند. همچنین نیروی عقل و اندیشه را در انزوا قرار می دهد و راه حق و حقیقت را می بندد. امام معصوم علیه السلام به این موضوع، چنین اشاره می کند: «هوای نفس، قوی ترین نیروی مسلط بر انسان است و همین نیروست که انسان را از حق باز می دارد».

نیروی شهوت و هوای نفس، دشمن دیرین عقل است و با طغیان گری خویش، عقل را اسیر می سازد، چنان که حضرت امیرمؤمنان، علی علیه السلام بارها همگان را به این امر توجه می داد که: «کمْ منْ عقْل أسیر تحْت هوی أمیر؛ چه بسیار عقلی اسیری که زیر دست و گرفتار هوایی است که امیر و فرمانده است».

بر اثر این آسیب، برخی جوانان در دوران جوانی دچار گونه ای ناهماهنگی رفتاری و ضعف عقلی می شوند و از این رهگذر، به نوعی بی بندوباری و بی قیدی تن می دهند. در این دوران، نیروی شهوت با قدرت و شدت تمام تر، روح جوان را تسخیر می کند و او را به بی راهه می کشاند. دراین باره، این سفارش گران سنگ حضرت علی علیه السلام شایسته توجه و اندیشه است که:

غلبة الشهوة تبطل العصمة و تورد الهلک.

چیرگی شهوت، مایه از بین رفتن نیروی بازدارنده در برابر گناه، عامل نابودی است. شهوت یک نیروی استعماری درونی است که جسم و جان را به خدمت می گیرد و راه را بر رشد و تعالی انسان می بندد. به فرموده امام علی علیه السلام :

منْ لمْ یمْلک شهْوته یمْلک عقْله؛

هر کس شهوت خود را در دست نگیرد، عقلش را هم به دست نمی گیرد».

پیام متن:

در پرتو چیرگی بر شهوت ها، ارزش آدمی در امان می ماند و در صورت شکست شهوت اندیشه و عقل شهوت ، تباه و نابودی آدمی حتمی است.

عفت و پاک دامنی، نتیجه مبارک تقوای الهی و مایه ارزش معنوی و نزدیکی به خداوند است. این حالت پسندیده و فضیلت برتر روحی - اخلاقی، در دوران جوانی مایه زیبایی درون و اهل آن سزاوار ستایش است. در دوران جوانی، کشورجان در معرض هجوم لشکر شهوت است و عفت، تنها نیروی محافظ آن پس جوان باید با تقویت این نیرو، پیروز این میدان مبارزه شود. یکی از مشکلات اساسی دوران جوانی، کنترل غرایز است؛ غرایزی که بر اثر رشد جوان کم کم طغیان می کند و همه وجود او را در دام خود، اسیر و او را از هرگونه حرکت سازنده باز می دارد. جوانی که از ارزش و بهای لحظه های جوانی آگاه است، هرگز از آینده خود بی خبر نمی ماند و در راه خودسازی و اصلاح نفس به سختی می کوشد. و تلاش ورزیدن در این راه از سفارش های پیاپی و مؤکد ائمه دین است. حضرت علی علیه السلام می فرماید:

لاتترک الْاجتهاد فی اصلاح نفْسک فانه لایعینک علیها الا الجد.

کوشش و برای اصلاح درون و خودسازی را رها نکن؛ زیرا جز تلاش و جدیت، چیزی تو را در برابر نفست یاری نمی کند.

حضرت یحیی از پیامبران است که در دوران کودکی به مقام نبوت رسید. نام او در قرآن کریم، پنج مرتبه درسوره های آل عمران، انعام، مریم و انبیا آمده است. مادرش ایشاع خاله حضرت مریم علیهاسلام و پدرش حضرت زکریا علیه السلام کفیل حضرت مریم بود. او معاصر حضرت عیسی علیه السلام و از پیروان او و به گفته بعضی، جانشین حضرت عیسی می باشد. تولد او بطور معجزه آسابود، زیراسن پدر پیرش از 90 سال گذشته و مادرش هم پیر و نازا بود و هردو از فرزنددار شدن ناامید بودند، اما خداوند با دعای حضرت زکریا، یحیی را به آنها داد. نامش را خود خداوند گذاشت و تا قبل از او هیچ کسی چنین نامی نداشت. درهمان کودکی، خداوند به او حکمت عطا کرد. یحیی از همان موقع، مشغول عبادت پروردگارش شد. دوران عمرش را به زهد و ترک لذت های دنیا و دوری از هواهای نفسانی گذراند، تاجائی که به همین علت با هیچ زنی ازدواج نکرد. لباسش پشمینه و ساده بود. نان جو میخورد. هیچ درهم ودیناری هم نیندوخت.

در حالات و فضائل او گفته اند که بسیار پرهیزکار بود و نسبت به پدر و مادرش زیاد نیکی میکرد. هیچوقت در مقابل خدا عصیان و نافرمانی نکرد. در میان قومش بزرگ و آقا و شریف بود، بطوریکه مردم به او علاقه زیادی داشتند. دور او جمع می شدند و او مردم را موعظه و به تقوا و دوری از گناه، دعوت می کرد. او مورد مراجعه مردم بود و بین آنها قضاوت می کرد. حضرت یحیی چنانکه ذکر شد، به حضرت عیسی ایمان آورد و پیغمبری او را تصدیق کرد. وی از بندگان صالح خداوند بود. خداوند در سه جا از قرآن کریم برای او سلام و درود فرستاده است: روزی که به دنیا آمد و روزی که از دنیا میرود و روزی که زنده دوباره برانگیخته میشود. این سه روز، سخت ترین موقف هائی است که همه انسانها دارند. شهادت او بدست یکی از پادشاهان بنی اسرائیل بود که به خاطر عشق به یک زن بدکاره و خبیث، که درخواست قتل یحیی را از پادشاه کرده بود، انجام شد. البته در بعضی از تواریخ هم نقل شده که پادشاه می خواست با دختر برادرش ازدواج کند، اما حضرت یحیی چون با این ازدواج بنابر آئین عیسای مسیح مخالفت کرد، آن زن کینه یحیی را به دل گرفت و از عموی خود درخواست کرد که باید یحیی را به قتل برسانی تا به وصال من برسی. آن پادشاه هوسباز هم دستور داد سر حضرت یحیی را از تن او جدا کردند و در طبقی گذاشتند و برای آن زن هدیه بردند.

روایت است که آسمان در شهادت دو نفر گریست: یکی برای یحیی پیغمبر و یکی برای امام حسین علیه السلام. البته در معنای گریستن، تعابیر مختلفی است؛ یا کنایه از شدت و بزرگی مصیبت و یا اینکه اهل آسمانها گریه کردند. قبر این بزرگوار در مسجد جامع اموی در دمشق میباشد.

بسم الله الر حمن الر حیم

زندگی با همه وسعت خویش    محفل ساکت غم خوردن نیست      زندگی اضطراب هوس دیدین و نا دیدن نیست       حاصلش تن به قضا دادن و افسردن نیست    زندگی خوردن  و خوابیدن نیست -زندگی جنبش و جاری شدن است- از سر اغاز حیاط تا بدانجا که خدا میداند